Biografija dr Elsie Inglis

KBC "Dr Dragiša Mišović - Dedinje"

Dr Elsie Inglis rodjena je u Naini Tolu u Indiji 1864.godine , gde su joj roditelji Škotlanđani bili na radu. Posle izvesnog vremena, otac, Dr Inglis podnosi ostavku na mesto vice guvernera severozapadne Indije i vraća se u Edinburg. Po dolasku u Edinburg, Elsie stupa u Devojačku školu u Šarloten Skveru. U Parizu boravi godinu dana 1882.godine. Imala je želju da studira medicinu, i kako u to vreme Dr Džeks Blek osniva Medicinsku školu za žene, Inglisova se upisuje u istu i završava. Godine 1891. odlazi u Glazgov, gde polaže ispit iz interne medicine, hirurgije i obstetricije. Vraća se u Edinburg, odakle odlazi u London, u bolnicu za žene gde se usavršava iz oblasti hirurgije, a u Dablinu vežba obstetriciju odakle se vraća u Edinburg, gde postaje praktični lekar. Edinburški univerzitet počinje da prima na studije i žene, te Elsie doktorira na edinburškom univerzitetu 1899.godine. U Haj stritu podiže bolnicu u kojoj treba da rade samo žene. Putuje po Evropi gde studira organizaciju i rad kao i metode rada tada najboljih hirurga. Pored medicinskog rada započinje beskompromisnu borbu za politička prava žene verujući u konačnu pobedu. Bila je član Liberalne Asocijacije i potpresednica žena 16 godina, a od 1901.godine član Ženske liberalne Lige.

U Prvom svetskom ratu odmah na početku sifražetkinje (društvo žena za svojih političkih prava), stavljaju se na raspoloženje Vojnom Ministarstvu, tako da dr Elsie Inglis postaje komadant VI edinburškog pomoćnog odeljenja. U septembru 1914.godine, nudi svoje usluge i rad vojnom sanitetu, ali je odbijaju. U oktobru mesecu 1914. godine osniva “Bolnicu škotskih žena” (S.W.H.). Društvo žena osniva “Lodonski odbor škotskih žena” koji odmah prikuplja novac i materijal za sanitetske misije koje treba da krenu u Evropu na ratište. U to doba Srbijom je harala teška epidemija tifusa i difterije. Situaciju je pogoršavao sve veći broj ranjenih, izbeglih i zarobljenih lica. Početkom 1915.godine, jedna jedinica S.W.H.-a sa Dr Soltau stiže u Srbiju, ali se i sama razboljeva od difterije. Dr Inglis preuzima njenu funkciju u Srbiji. Istovremeno u Srbiji je bilo i drugih jedinica poslatih od strane Crvenog krsta i oraganizacije Lejdi Paget.

Evo nekih njenih zapažanja:
“These poor little people (Serbians), you cannot imagine anything more miserable than they are. They have been fighting for years for their independence, and now, it all seems to end. I went into Craiova yesterday in the car. . . .The road was crowded with refugees, all their goods piled on their rickety ox-wagons, little children on the top. . . .The bridges are down, and trucks standing anywhere. . . .There’ll be famine soon, as well as cold in this corner of the world.”
“The hospital compound was a truly terrible place, sights and smells beyond description. We dug rubbish into the ground, built incinerators, and cleaned, and cleaned, and cleaned. That’s an Englishman’s job all over the world. Our three untrained English girl orderlies took to it like ducks to water . . . and they did it magnificently. There was terrible overcroweded in these hospitals under forign occupation, for instance Hospital space disagned for 400 beds had to deal wih 900, and later with 1200, often 3 men to 2 beds and mattresses on the floor”

Februara 1916.godine jedinica S.W.H. biva poslata kući, ali Dr Inglis nikada nije zaboravila tragediju Srbije. Ostatak svog života u potpunosti je posvetila traženju pomoći za srpski narod koji je volela.

Početkom septembra 1916. godine Dr Inglis odlazi na rusko-rumunski front gde su se borile i jedinice Dobrovoljačkog korpusa srpske vojske. Krajem septembra 1916.godine Dr Inglis stiže u Odesu, potom u Brailu, gde nailazi na improvizovanu bolnicu sa 11000 ranjenika i samo jednim hirurgom.Godinu dana je vodila tim lekara Rusiji. Od nje je traženo da se vrati u Englesku , ali je ona odgovailaa: "Doći ću , ali sa srpskom vojskom, bez iste ne!"

Napori i hladnoća narušili su njeno zdravlje, oboljeva od raka i teško bolesna kreće sa srpskom vojskom i misijom u Englesku. Dan pre iskrcavanja u Nju Kastl, zdravsteveno stanje joj se jako pogoršava, i pada u postelju. Međutim ljubav prema srpskom narodu i srpskoj vojci je bila toliko snažna, da sutradan ustaje oblači iznošenu srpsku uniformu sa željom da se oprosti od srpskih oficira i vojnika. Stajala je uspravno, bledog lica, dostojanstvena, dok su oficiri prilazili i ljubili u ruku, svakom je uputila po neku reč. Posle ovog tužnog prizora Dr Inglis je iznemogla i pala. Umrla je 26.novembra 1917.godine, a sahranjena je u Edinburgu 29.novembra 1917.godine. Društvo škotlanđanskih žena, s obzirom na zasluge Dr Inglis, o svom trošku podiže bolnicu na Dedinju.