Bolnica za dečje plućne bolesti i TB, osnovana je u proleće 1945. godine, odmah po završetku II Svetskog rata, a odlukom Skupštine grada Beograda počela sa radom 25. maja 1945. godine, sa zadatkom zbrinjavanja i lečenja dece obolele od tuberkuloze iz čitave Jugoslavije. Registrovana je kod bivšeg Narodnog odbora Topčidersko brdo rešenjem 6196 od 21. 12. 1945. godine kao ustanova sa samostalnim finansiranjem i upisana u sudski registar broj 10 sveska 1.

Dr Bojana Roknić je rukovodila ovom bolnicom do 1948. godine. Pored stacionara od 180 postelja u sastavu bolnice postojale su specijalistička ambulanta, rendgenska i laboratorijska služba. U bolnici je takodje radila i osnovna škola, što je omogućilo da deca školskog uzrasta, čije je lečenje zahtevalo duži boravak u Bolnici ne zaostaju u školovanju.

Struktura hospitalizovanih bolesnika od 1945. do 1984. godine se izmenila. Do 1964. godine preovladavali su bolesnici od tuberkuloze a posle toga bolesnici oboleli od nespecifičnih plućnih bolesti, pre svegahroničnih plućnih bolesti: astma, recidivni bronhitis, bronhiektazije, cistična fibroza.

Zbog sve većeg obima rada povećan je broj zaposlenih. Tako da jeukupan broj zaposlenih1984. godine iznosio 185, a od toga su 35 bili lekari specijalisti iz pedijatrije, pneumotiziologije, sa subspecijalizacijama iz pulmologije, kardiologije, alergologije, nefrologije i gastroenterologije.

U periodu od 1966. do 1968. godine Bolnicom rukovodi dr Jovan Djordjević, a zatim dr Vladimir Pešić, za čije vreme se odigravaju značajne promene u organizaciji rada Bolnice. Uspešno vodi i razvija Ustanovu do 1976. godine, kada ga u dvogodišnjem periodu nasledjuje prof. dr Dimitrije Miletić. U tom periodu, tačnije 18. 11. 1976. godine zdravstvene radne organizacije subregiona Dedinje – Klinička bolnica “ Dr Dragiša Mišović”, železničko- saobraćajni medicinski centar sa svojih 15 OOUR-a i Specijalna dečja bolnica za plućne bolesti i tuberkulozu – organizuju se u Kliničko bolnički centar “ Dr Dragiša Mišović”.

Od 1975. godine Dečja bolnica bila je uključena kao nastavna baza Medicinskog fakulteta u Beogradu za postdiplomsku nastavu iz pulmologije, kao i praktične nastave za učenike Srednje pedijatrijske škole u Beogradu. Obavlja naučno-istraživačku delatnost, dijagnostiku i lečenje dece sa nespecifičnim bolestima pluća i sprovodi zdrastveno prosvećivanje roditelja i dece.

Posle odlaska prof. Miletića na novu dužnost, na čelo Ustanove dolazi prim. dr Milan Stefanović. Bolnica menja naziv u Institut za zdrastvenu zaštitu dece, a nešto kasnije u Zavod za zdrastvenu zaštitu dece.

Institut nastavlja da obavlja naučnoistraživačku, nastavnu i stručno metodološku delatnost iz oblasti dečje pulmologije. Uspostavljena je stručna saradnja sa dečjim bolnicama u Parizu, Belgiji, Madjarskoj, Pragu, kao i sa dečjim bolnicama u Jugoslaviji.

Stručni rad Bolnice posebno je bio obogaćen redovnim prolećnim sastancima dečjih pulmologa Jugoslavije, na kojima su pored učesnika iz svih centara u zemlji učestvovali i istaknuti stručnjaci iz Evrope. Prvi sastanak je održan 1973. godine u saradnji sa Pedijatrijskom sekcijom Srpskog lekarskog društva. Od 1979. do 1989. godine u Bolnici je realizovan naučni projekat “ Epidemiološka i klinička ispitivanja hroničnih plućnih bolesti u Srbiji” koje je finansirala Zajednica za naučno istraživački rad Srbije.

Odlaskom prim. dr Milana Stefanovića, na dužnost direktora postavljen je prim. dr Miodrag Srećkovića, počevši od marta 1986. do juna 1990. godine. Započinje veliku aktivnost u reorganizaciji i planovima za adaptaciju i dogradnju odeljenja za tuberkulozu, kao i planovima za adaptaciju već postojeće zgrade za nespecifična plućna oboljenja. Od juna 1990. do 1. januara 1995. godine na dužnost direktora dolazi dr Ljiljana Savić. Rukovodila je ustanovom u najtežim danima raspada Jugoslavije,

hiperinflacije, u periodu brojnih problema u kojima se čitava zemlja pa i naša Bolnica nalazila.

Od januara 1995. godine ponovo je na dužnost upravnika postavljen prim. dr Miodrag Srećkovića do novembra 1998. godine.

I pored ovih teškoća rad u bolnici se odvijao, a deo opreme nabavljao. Nedostatak informacija zbog embarga, nadoknadjivali smo aktiviranjam rada Pedijatrijske sekcije odredjujući aktuelne teme i prenoseći iskustva i informacije stečene individualnim kontaktima sa kolegama iz inostranstva. Uzeli smo učešće u radu vanrednog kongresa lekara u junu 1993. godine sa temom Uticaj embarga na zdrastveno stanje dece, povećanje morbiditeta i mortaliteta.

Novu dimenziju i proširenje delatnosti daju i dva lekara neonatologa dr sci med Radmila Nikolić i dr Emilija Ignjatović, a zatim i prim. dr Leposava Peković i dr Ljubica Bogić koje kao iskusni neonatolozi obradjuju patologiju najranijeg dečjeg uzrasta.

Veliku zaslugu u razvoju ustanove su imali i lekari koji nisu više medju nama: dr Vukosava Porobić, dr Nenad Savić, prim. dr Lidija Kosmač Ristić, dr Zoja Darijević Rajmpret, dr Milanka Nikolić Djorgović.

Od novembra 1998. godine na mesto upravnika dolazi prim dr sci med Zorica Živković. Tokom bombardovanja 1999. godine, oštećena je i Bolnica, pa je prekinula sa radom do 2001. godine.

Na objavljenim veb sajt stranicama o istorijatu i stradanjima bolnice odazvali su se Medjunarodni crveni krst, a najviše crveni krst Finske koji je na sebe uzeo obavezu da dogradi i rekonstruiše oštećenu bolnicu.

Brojne humanitarne organizacije su se odazvale i pomogle u opremanju aparata i inventara bolnice. Navodima samo najvažnije Crveni krst Nemačke, Crveni krst Švajcarske u saradnji sa našim radnicima koji tamo rade, Jugoslovenski crveni krst i drugi.

Početkom 2001. godine postepeno se useljavamo u obnovljenu bolnicu. Juna meseca Bolnicu je osveštao patrijarh gospodin Pavle i velikodostojnici Pravoslavne crkve. Krajem iste godine počelo je sa radom i Odeljenje intenzivne nege.

Došlo je do kadrovskih promena. Na čelo centra ponovo je postavljen prim. dr Miodrag Srećković, počev od oktobra 2001. godine. Rukovodjenje intenzivne nege preuzima dr sci med Dragoslav Maksimović. Krajem 2002. godine otvara se novo Odeljenje za astmu, koje ima za cilj da vrši zbrinjavanja astmatičnih bolesnika tokom 24 sata, svih 365 dana u godini. Edukovan je veliki broj viših medicinskih sestara a planom se predvidja dalje usavršavanje svih profila zdrastvenih radnika.